Adventure awaits & andere clichés

Zoals het een ware reisblogger betaamt, wil ik graag beginnen met: “Eindelijk is het dan zo ver.” Want ja, eindelijk is hier wel op z'n plaats. Ein-de-lijk ben ik afgestudeerd (laten we eerlijk zijn, ook ik kreeg er opgegeven moment een hard hoofd in dat dit ooit nog zou gebeuren) en ein-de-lijk stappen Niki en ik bijna op het vliegtuig naar Amerika. Over een week staan we al op Schiphol!

1. Huh, ga je nu alweer weg? Hoezo?
In de eerste plaats: omdat het kan. En in de tweede plaats: omdat wij het kunnen. Niki heeft zojuist haar bachelor Psychologie afgerond (waarvoor hulde!) en ik heb dus – zoals reeds besproken – dat felbegeerde masterpapiertje op zak. Nou ja, nog niet echt, want de uitreiking is uiteraard als ik met mijn dikke reet (tussen alle andere dikke reten) in de US of A zit. Maar je begrijpt wat ik bedoel.

2. Leuk verhaal hoor, maar wie is Niki eigenlijk?
Pfft, dat je dat nog moet vragen! Niki en ik gaan way back, terug naar de tijd waar je vriendschappen sloot over een spelletje Bubble Trouble in een tussenuur. Tsja, je bent veertien en je wilt wat. Later gingen onze levens redelijk dezelfde kant op: studeren, uitgaan, sporten en mooie vrouwen. Het enige wat niet dezelfde kant op ging, was onze geografische locatie. De afstand tussen Leiden en Groningen overbruggen duurt feitelijk net zo lang als vanaf Groningen naar een grote plaats in Duitsland rijden en Skype werd dan ook onze nieuwe beste vriend. Ik heb overigens wat foto's van ons toegevoegd uit het tijdperk dat onze geografische afstand nog bestond uit vijftien minuten fietsen. Op één van de foto's kun je ook zien waarom we wel eens Buurman & Buurman werden genoemd.

3. Als je elkaar wilt zien, kun je toch ook gewoon naar Utrecht gaan? Waarom meteen weer zo ver weg?
Zie vraag 1. Nee, grapje. Vorig jaar kreeg ik de uitnodiging om op een perskaart een week lang naar de VS te gaan voor een van de grootste lesbische evenementen ter wereld: Dinah Shore in Palm Springs, Californië. Aangezien een vliegticket vanuit Australië me 2000 euro zou kosten, heb ik dat aanbod beleefd afgeslagen. Toen ik een jaar later echter zag dat de ticketprijzen vanuit Nederland rond de 600 euro lagen, ging het balletje langzaam rollen.

Nou ja, langzaam. Ik riep iets tegen Niki, Niki riep iets terug, we lachten en lieten het even bezinken. Maar een maand later boekten we tussen neus en lippen door twee tickets naar de States en ineens waren onze plannen echt!

We besloten trouwens dat we niet voor één week naar Amerika wilden. Als we er dan toch waren, moest er wel rondgereisd worden, daar waren we het over eens. San Francisco, Los Angeles, Las Vegas, er is zoveel te zien aan de westkust! Je begrijpt, dat rondreisidee liep een beetje uit de hand, waardoor we nu een totaal van zeven weken in de VS verblijven. Ach ja, die dingen gebeuren. Cheers!