Melbourne revisited

Goed, na Alice Springs (dat verhaal over stenen en dronken aborignals. Rings a bell? Zo niet: het verhaal heeft zowaar relevante foto's, dus blader maar gewoon even terug met je luie reet.) had ik nog een halve week vrij en in die tijd ging ik met een tour van Adelaide naar Melbourne.

Toeval is overrated en dat bleek maar weer toen ik woensdagochtend vroeg naar de tourbus liep en daar een bos warrig blond haar heen en weer zag lopen: Natalie! Ze was op de tour van Sydney naar Melbourne ook mijn gids, dus het beloofde een mooie trip te worden. Al gauw bleek dat er een tweedeling zou ontstaan in de bus, omdat van de tien deelnemers, er vijf Zwitserse giechelmeisjes waren. Dus bleef ik over met Byron (een “outdoorsy” Canadees), Penny (een Britse 30-something), Michael (een Britse jongen die bij de Navy zat) en Emily (jong Deens meisje). “Emily, are you starving your way through Australia?” Was de eerste zin die ik hoorde toen ik de bus in kwam en deze tactvolle vraag van Natalie bleek dichterbij de waarheid te zitten dan gezond was voor het arme kind. Ze wilde liever “in het weekend een biertje drinken” dan dat geld doordeweeks uit te geven aan eten en zo begon het 'feed Emily'-plan.

Het vroeg opstaan van die ochtend had vele nadelen, maar geklaagd worden mocht er zeker niet, want we reden een prachtige zonsopgang tegemoet in de Adelaide Hills. Deze dag moesten we een flink stuk rijden, maar toen we in de middag aankwamen in The Grampians bleek het het allemaal waard. Je kunt prachtig wandelen in dit schitterende gebergte en dat hebben we woensdag en donderdag dan ook veelvuldig gedaan. De eerste nacht sliepen we in de vallei in Hall's Gap, waar de kangoeroes letterlijk om je heen sprongen tijdens het eten. Meer cliché dan dat ga ik het, denk ik, niet krijgen.

Donderdag hebben we, na een goeie ochtendwandeling, een workshop gehad over aboriginal-cultuur en daarbij ook een boemerang gemaakt. Ik heb de mijne naderhand meerdere malen geprobeerd kwijt te maken, maar mensen uit de bus bleven hem maar vinden en teruggeven. Oh well. Daarna was het tijd voor de Great Ocean Road!

De Great Ocean Road is één van de mooiste plekken op de wereld. Echt. Je kunt googlen wat je wilt, ik kan je een dozijn ansichtkaarten ervan sturen, maar je realiseert je niet hoe mooi het is totdat je daar staat en je hart bijna breekt omdat het zo mooi is.

Goed, na deze emotionele boodschap weer door naar de orde van de dag: ik heb een helicoptervlucht gemaakt over de Twelve Apostles! De Apostles zijn feitelijk gewoon megagrote rotsen die een stuk van de kust afstaan en aparte vormen hebben en naar hun vormen genoemd zijn (“Razor Blade” etc.). Dit klinkt suf, maar nogmaals: Zo. Mooi.

Die nacht sliepen we in Port Campbell en zijn de niet-Zwitsers en ik de plaatselijke kroeg ingedoken. Na mijn diepe conversatie met een dronken man aldaar, kwam hij tot de conclusie dat hij toch niet wilde verhuizen, ondanks dat hij zijn huis al vijf jaar te koop had staan. Dit omdat ik hem vroeg wat hem beviel aan het wonen in Pt. Campbell, waarop hij antwoordde: “I like my surfing... I like my beaches... I like my crystal meth.” Waarna ik besloot dat dit een mooi moment was om mijn bed op te zoeken.

Vrijdag stond de rest van de Great Ocean Road en de Shipwreck Coast (waar allemaal scheepswrakken voor de kust liggen, Captain Obvious.) op de planning. We hebben nog door een stuk regenwoud gelopen – ik weet dat dat niet heel bijzonder klinkt, maar regenwoud vind je in Australië eigenlijk alleen in het noorden, dus met gebruik van enige topografische kennis kom je er al gauw achter dat regenwoud op deze plek bijzonder is – en daarna was het alweer tijd om naar Melbourne te rijden.

Eenmaal in Melbourne bleek ik drie leuke kamergenoten te hebben, met wie ik direct Fitzroy ingegaan ben voor een drankje. Fitzroy is de hippe, alternatieve (en schijnbaar ook homo-)buurt van Melbourne, ongeveer drie kwartier lopen van ons hostel. Tenzij alle lesbiennes undercover waren, viel het wel mee (of tegen, het is maar hoe je het bekijkt) met die homobuurt, maar het was zeker een gezellige avond.

De volgende ochtend ben ik vroeg opgestaan om op tijd uit te checken en om de dag dragelijk te beginnen besloot ik eerst een lekker ontbijtje te halen op Queen Vic Market, om de hoek van het hostel. Toen ik terugkwam lopen met mijn rugtas vol heerlijk vers eten, kwam ik een jongen tegen met een babypython in zijn handen. Juist, dat dodelijke beest dat hier (vooral veel aan de noordoostkust) voorkomt. Lang verhaal kort, binnen een paar minuten stond ik met dat beest in mijn handen met die jongen te praten, die bij het reptile center bleek te werken. Het was weer eens wat anders, zo'n zaterdagochtend. 's Middags ging ik met Penny en Byron naar een footy-wedstrijd: Australian football! We zaten midden tussen de harde supporterskern van het team dat er hard af ging, maar dat mocht de pret niet drukken. Daarna was het voor mij helaas alweer tijd om terug te vliegen, maar gelukkig werd ik tijdens mijn wachten op het vliegveld getrakteerd op een schitterende zonsondergang.

Dit weekend was het einde van weer anderhalve week reizen – wat heb ik weer genoten. Kers op de taart was overigens het 'jetty jumpen' met Rémi en Kristina de dag nadat ik terugkwam uit Melbourne. Dat is een traditie hier in Glenelg waarbij je van de pier (jetty) afspringt de zee in. Dat is een meter of vijf, maar na mijn skydive van 14.000 voet deed ik dit sprongetje natuurlijk met twee vingers in mijn neus... nadat ik vijf minuten moed had verzameld dan.

Oké, jongens, het moet maar. Zucht. Ik geef jullie een kleine update over mijn onderzoek. Gewoon, zodat jullie niet bezorgd raken of ik die studiepunten wel haal. Ik heb mijn zelfontworpen experiment afgemaakt afgelopen weekend (ik hoor jullie denken: 'Studeren? In het weekend? Zorg je wel dat je niet overwerkt raakt?' – Bedankt, jongens. Geen zorgen, het komt goed.) en vanaf vandaag ben ik aan het roadtrippen... van bejaardentehuis naar bejaardentehuis, that is. Als ik iedereen twee keer getest heb (één keer in het Nederlands, één keer in het Engels), is mijn stage officieel afgelopen en kan ik mijn thesis gaan schrijven over de data die ik vergaard heb. Maar goed, een thesis schrijven kan natuurlijk ook als het niet meer zulk lekker weer is.

Verder kan ik jullie het heugelijke nieuws meedelen dat mijn ouders me over een paar weken komen opzoeken! En om het nog heugelijker te maken, ga ik – nadat ik hun weer heb uitgezwaaid – daarna een weekje naar Tasmanië. Gewoon, omdat het kan. Joe!

Cheers en liefs,

Anne

P.S. Zoals gewoonlijk geen foto's van de tour (die zijn in Byrons handen), maar om het goed te maken heb ik random foto's van mijn dagelijks leven toegevoegd. Je moet wat.