Hooggeëerd bezoek

Al eerder in het jaar hadden mijn moeder en stiefvader het lichtelijk optimistische plan opgevat om een spoedbezoek aan Australië te brengen, gewoon omdat het kan. De meivakantie bleek hiervoor het meest geschikte moment en zo vond ik mezelf op de dag na de allerlaatste Koninginnedag om half zeven 's ochtends op het vliegveld van Adelaide, om mijn moeder en stiefvader welkom te heten aan de onderkant van de wereld.

Op deze mooie woensdag dag heb ik een rondleiding door Glenelg gegeven (we waren binnen 30 minuten klaar.) en verder vooral geprobeerd die arme stakkers wakker te houden met een combinatie van slechte grappen en écht Australische delicatessen (lees: raisin toast en kangoeroe. Niet tegelijkertijd natuurlijk.). Met enig succes: ze hebben het gehaald tot aan het avondeten.

De volgende dagen waren gevuld met Adelaide en omgeving verkennen. Zo zijn we een dagje naar Victor Harbour geweest (als het je bekend voorkomt: ja, daar was ik al eens geweest.), maar het absolute hoogtepunt was uiteraard het speciaal voor hen georganiseerde house dinner bij mij thuis. Of het aan de wijn lag of aan het goede gezelschap zullen we nooit weten, maar het was een prachtige avond, waar gelukkig boven verwachting weinig gênante verhalen over mij als bloot rondrennend kind in de tuin naar bovenkwamen. Niet dat die verhalen er zijn natuurlijk. Je zal wel gek zijn om bloot rond te rennen in de tuin. Waar had ik het ook alweer over?

Zaterdag vertrokken we al vroeg richting Kangaroo Island: één van de grootste eilanden van Australië, beroemd om zijn prachtige natuur en wildlife. Helaas bestond het eerste wildlife dat mijn ouders zagen uit drie dode wallaby's en een dode possum. Ze begrepen opeens wel waarom er een roadkillkookboek gemaakt is op Kangaroo Island. We verbleven in een prachtig appartement in Emu Bay (waar echt geen emoes zitten, maar dat maakte blijkbaar niet uit bij de naamgeving) en bedachten ter plekke dat alle toeristische trekpleisters in het zuidwestelijke gedeelte van Kangaroo Island liggen. Ik hoef, denk ik, al bijna niet meer uit te leggen dat Emu Bay zo'n beetje het meest noordoostelijke puntje is van het eiland.

We besloten zondag een grote lus te maken langs alle attracties en dat resulteerde om te beginnen in een hoop koala's bij de 'koalawandeling', maar geen vogelbekdieren bij de 'vogelbekdierenwandeling' – deceptie nummer 2 na Emu Bay! Gelukkig overkwamen we de teleurstelling door wat schattige wallaby's en kangoeroes en een mooie rondleiding door plaatselijke grotten. Net voor zonsondergang arriveerden we bij de Remarkable Rocks (ik weet het. Het is een draak van een naam.) en Admiral's Arch, waar we omgeven werden door 'New Zealand Fur Seals', die verdacht weinig verschillen van gewone zeehonden, maar dat verhaal bewaar ik voor een andere keer.

Na zonsondergang diende zich het volgende probleem aan: we moesten nog twee uur terugrijden in het donker. Klinkt weinig problematisch, totdat je bedenkt dat alle dieren zich in het donker gaan verplaatsen. Ook over de onverlichte weg waar jij op rijdt. En als bonus: kangoeroes beschikken over het onfortuinlijke mechanisme om stil te gaan staan zodra ze in fel licht kijken (jouw koplampen bijvoorbeeld, ik noem maar wat). Wellicht heb je nu een idee wat een hachelijke rit we hebben gemaakt. Gelukkig hebben we het er ongeschonden vanaf gebracht – hetzelfde kan helaas niet gezegd worden van een kleine, schattige wallaby halverwege. Australië is kei- en keihard, mensen. (Net als onze bumper.)

Maandag zijn we naar een wereldberoemde honingboerderij geweest, waar we goddelijk honingijs gegeten hebben, dat we daarna weer vakkundig verbrand hebben door de 514 traptreden naar Prospect Hill te beklimmen. Lunch hebben we genuttigd bij Dudley, een lokale winery met schitterend uitzicht, en daarna was het alweer tijd voor de ferry terug naar Adelaide voor de laatste dagen, waarin we vooral gekletst (en gegeten. Heel veel gegeten.) hebben en mijn moeder en stiefvader Willem en Jacqueline nog ontmoet hebben.

Goed, de oplettende lezer heeft waarschijnlijk al bedacht dat de meivakantie alweer meer dan een week en, belangrijker nog, ook meer dan een trip geleden is. Want ik ben sinds een paar dagen weer terug van een trip naar het grootste, mooiste, gaafste en zeker ook bizarste eiland van Australië. Is dit nou wat ze een cliffhanger noemen? Thank me later