Crazy Alice

De donderdag voor Pasen zouden Rémi (mijn Franse huisgenoot) en ik naar Alice Springs (een van de weinige grote plaatsen middenin de outback, ook wel “The Alice”) vliegen voor een paar leuke dagen met onze huisgenoten, die erheen zouden rijden. We zouden samen naar het vliegveld rijden in zijn auto en daar diende zich direct het probleem aan: Rémi moest 's ochtends werken. Onze vlucht was om 12.10 uur. Om 11.50 uur stonden we hijgend, afgeladen met bagage en enigszins wanhopig voor de dames van de incheckbalie van Qantas. Die hebben ons met een of andere truc uiteindelijk nog op de vlucht gekregen en toen wij als één van de laatsten aan boord gingen, zagen we een grote bagagetruck met slechts twee tassen erop naar het vliegtuig rijden: onze tassen. Gelukkig ging de vlucht naar Alice Springs een stuk soepeler dan de weg naar het vliegveld.

Een kleine twee uur nadat we in Alice Springs plechtig aan de Europcar-mevrouw beloofd hadden dat slechts één van ons twee (Rémi) zou rijden, kroop ik achter het stuur van onze schattige Hyundai om voor het eerst in mijn leven links te rijden. Het lastigste bleek nog wel dat de richtingaanwijzer 'aan de verkeerde kant' van het stuur zat. Ach, de ruit was in ieder geval goed schoon nadat ik had gereden.

Op lege wegen kun je lekker doorrijden en dus waren we in iets meer dan vijf uur (45 minuten eerder dan gepland) al op het afgesproken benzinestation vlakbij Uluru (bestemming voor die dag), waar we moesten wachten op Kyra, Rico en Monica. Kyra en Rico, onze huisgenoten, hadden Monica opgedoken op een couchsurfing-website. Ze bleek een toffe Finse engineer, die in de daaropvolgende dagen Rico's Duitse eer goed op de proef stelde met haar ongekende bierdrinktempo. Nadat we onze tenten hadden opgezet, zijn we direct naar Uluru gegaan om daar de zonsondergang te zien. Uluru zelf was indrukwekkend, in tegenstelling tot de zonsondergang, die de oorlog met het wolkendek duidelijk had verloren.

Vrijdag hebben we een prachtige wandeling van twee uur door de vallei van Kata Tjuta gemaakt: een bergketen vlakbij Uluru, die stiekem nog mooier was dan Uluru zelf, alleen minder bekend omdat Kata Tjuta géén heilige plaats is voor de aboriginals. Na die wandeling zijn we naar Alice Springs gereden, waar de rest ging kamperen om een variëteit van redenen (goedkoper, geen hostel geboekt, geen bedden beschikbaar, etc.) en ik lekker kon genieten van het feit dat ik door puur toeval een heel chill hostel had geboekt. De rest kon daar overigens van meegenieten, want de staf van het hostel vond het prima als we met z'n allen in onze ('mijn') keuken gingen koken en eten.

Zaterdag stonden de West MacDonnell Ranges, een natuurpark op een uur rijden van Alice Springs, op het programma. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat we nog nooit gehoord hadden van deze Ranges tot vrijdagavond, een uur na het moment dat we erachter kwamen dat we niet naar onze eigenlijke bestemming (King's Canyon) konden, simpelweg omdat we misschien éven hadden moeten opzoeken waar het lag, voordat we terug waren gereden. Het lag namelijk halverwege Uluru en Alice Springs. Oh well. De MacDonnell Ranges waren gelukkig (ook) prachtig, met overal kleine riviertjes, een steenkoud meertje en een paar gave ravijnen. We hebben daar 's avonds gekampeerd en nog een nachtwandeling gemaakt naar het uitzichtpunt – waar je zonder lichtvervuiling natuurlijk geen klap ziet, behalve de sterrenhemel.

Zondagochtend stonden we om kwart voor vijf (!) op om er zeker van te zijn dat we op tijd terug waren in Alice om Kyra en Rico's auto in te leveren. (We waren uiteindelijk twee uur te vroeg.) Na een ontbijt en een powernap/douche hebben we de overdaad aan cultuur in Alice Springs gezien: het Aviation Museum, de Art Gallery en het Museum of Central Australia (natuur-historisch museum). Wél in overvloede aanwezig waren de dronken aboriginals, die alles wat los en vast zat, probeerden te verkopen, of niet eens die moeite namen en gewoon direct om geld vroegen. Laten we zeggen dat Alice Springs niet de plek is om in je eentje 's nachts over straat te lopen.

Over maandag kan ik kort zijn: bijkomen, bij-eten en bijslapen. Dinsdagochtend ben ik teruggevlogen naar Adelaide, om na een wasje en een bezoek aan de sportschool weer mijn nest in te duiken: woensdagochtend had ik een tour staan van Adelaide naar Melbourne. Waarover in een volgende blog meer, want niemand heeft een concentratieboog langer dan deze blog. Sterker nog, wellicht zijn er al mensen die het einde niet eens gehaald hebben.
Rest mij nog dit te zeggen: gefeliciteerd, fijn dat je het einde gehaald hebt. Probeer eens een keer een boek. Of begin met een Expreszo. (Einde sluikreclame.)

Dank voor jullie berichtjes, kaartjes en brieven (!), ik vind het altijd erg leuk als mensen 14.000 kilometer verderop aan me denken. Eén van de leukste kaarten tot nu toe was een blauw-gouden kaart uit Rusland van Imke met in het Russisch: “Gefeliciteerd! Je bent nu een man!”

Groet'n (in het speciaal aan Greetje, maar ook een beetje aan de rest van het Hoge Noorden),

Anne