Eilandhoppen voor gevorderden
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
30 Mei 2013 | Australië, Glenelg
Na Kangaroo Island was het tijd voor een stapje verder: het grootste eiland van Australië (want Australië is zelf helemaal geen eiland, hoor.), genaamd Tasmanië. De bevolking van Tasmanië werd door onze gids (zelf ook een local) als volgt samengevat: “Is it her brother or her boyfriend? Oh wait, they're Tasmanians, so he could be both.”
Maar laat ik bij het begin beginnen. Een tour in Australië is niet compleet zonder 18-jarige Duitsers (want, laten we eerlijk zijn, ik heb me meerdere malen afgevraagd of er op dit moment überhaupt nog wel 18-jarige Duitsers in Duitsland zijn.), dus zo was daar Jane – ook wel Jungle Jane genoemd, omdat ze graag overal op en in klimt. Hoe dan ook, Jane was één van de fijnste 18-jarige Duitsers die ik tot nu toe ben tegengekomen (en dat zegt wat, zoals jullie inmiddels wel begrijpen) en tevens ook één van de weinige niet-Japanners, dus samen met Rebecca (Zwitserse) en Hannah (Brits) vormden we al gauw een viertal voor de rest van de trip.
Nu, wat betreft Japanners. Er zijn eigenlijk twee simpele regels in De Wereld Van De Japanner:
1. Alles is geweldig.
2. Als je iets geweldig vindt, gil je op een toonhoogte die door elk denkbaar organisme als buitengewoon onaangenaam wordt ervaren.
En dat is alles wat ik erover ga zeggen. Nu, wat betreft de echt relevante zaken: Tasmanië is één van de mooiste, maar ook bizarste plekken op aarde. Elk mogelijk landschap tref je aan op dit eiland en met een ander landschap komt ook een ander klimaat. Binnen een kwartier kan je te maken krijgen met temperatuursverschillen van zo'n tien graden en het verschil tussen stromende regen of een lekker zonnetje. Had ik al verteld dat Tasmanië recht onder het gat in de ozonlaag ligt? Bij dezen.
De kleding-truc van de locals is dan ook: laagjes, laagjes en laagjes. En een regenjas. Als je niet zeker weet of je regenjas 100% waterdicht is, kan het best zijn dat je daar tijdens een maandenlang verblijf in Australië ook nooit achter gaat komen – tenzij je naar Tasmanië gaat. Ze hebben daar regenbuien waar de Britten nog een puntje aan kunnen zuigen.
Omdat er veel te veel vertellen is, zal ik even een greep doen uit alle activiteiten van die week: we zijn naar een wildlife park geweest, we hebben bergen beklommen en afgedaald, om een groot meer heen gelopen, strandwandelingen gemaakt, watervallen gezien, gezandsurft en kaas geproefd. Voor ingewijden: ja, ik en mijn grote voorliefde voor kaas hebben hier ook aan meegedaan. Laten we zeggen dat degene die naast me stond op de een of andere manier (ik zou natuurlijk niet weten hoe...) buitenproportioneel veel kaas heeft geproefd vergeleken bij de rest. Absolute hoogtepunten van deze week (behalve de bergen, wijsneus.) waren een pinguïnrondleiding in de schemering en een bezoek aan een strand genaamd Bay of Fires, waar grote rotsen variërend van donkergrijs tot vuurrood op het strand lagen, waar we als kinderen zo blij een uur overheen geklauterd hebben. Je moet ergens je energie kwijt.
Goed, naast dat het landschap en het weer op Tasmanië nogal bizar kan zijn, geldt dat net zo goed voor de mensen die je daar vindt. Ik zou een trilogie kunnen schrijven over de ontmoetingen die ik op dit eiland heb gehad, maar wegens beperkte tijd (vooral jullie beperkte tijd, lieve lezers) zal ik me beperken tot deze: er woont een vriendelijk meisje in een hostel in Hobart (hoofdstad van Tasmanië) dat de weg naar God heeft gevonden. Vermoedelijk om zichzelf uit te dagen leest zij op de meest bizarre momenten (vier uur 's nachts) en op de meest bizarre manieren (met haar winterjas aan onder haar deken in een kamer waar de verwarming al uren op maximaal staat) het woord Gods. Omdat geen uitdaging haar te groot is, leeft zij voorts zonder enige indicatie van tijd, hetzij in de vorm van een horloge, hetzij in de vorm van een digitaal apparaat. En zo gebeurde het dat zij eens om drie uur 's nachts wakker werd (van kamergenoten die het nachtleven verkend hadden, zo zou later blijken), dacht dat het tijd was om op te staan en zich dus aankleedde en naar buiten ging, om een half uur later gedesillusioneerd terug te komen.
Gotta love Tassie.
Liefs,
Anne
Maar laat ik bij het begin beginnen. Een tour in Australië is niet compleet zonder 18-jarige Duitsers (want, laten we eerlijk zijn, ik heb me meerdere malen afgevraagd of er op dit moment überhaupt nog wel 18-jarige Duitsers in Duitsland zijn.), dus zo was daar Jane – ook wel Jungle Jane genoemd, omdat ze graag overal op en in klimt. Hoe dan ook, Jane was één van de fijnste 18-jarige Duitsers die ik tot nu toe ben tegengekomen (en dat zegt wat, zoals jullie inmiddels wel begrijpen) en tevens ook één van de weinige niet-Japanners, dus samen met Rebecca (Zwitserse) en Hannah (Brits) vormden we al gauw een viertal voor de rest van de trip.
Nu, wat betreft Japanners. Er zijn eigenlijk twee simpele regels in De Wereld Van De Japanner:
1. Alles is geweldig.
2. Als je iets geweldig vindt, gil je op een toonhoogte die door elk denkbaar organisme als buitengewoon onaangenaam wordt ervaren.
En dat is alles wat ik erover ga zeggen. Nu, wat betreft de echt relevante zaken: Tasmanië is één van de mooiste, maar ook bizarste plekken op aarde. Elk mogelijk landschap tref je aan op dit eiland en met een ander landschap komt ook een ander klimaat. Binnen een kwartier kan je te maken krijgen met temperatuursverschillen van zo'n tien graden en het verschil tussen stromende regen of een lekker zonnetje. Had ik al verteld dat Tasmanië recht onder het gat in de ozonlaag ligt? Bij dezen.
De kleding-truc van de locals is dan ook: laagjes, laagjes en laagjes. En een regenjas. Als je niet zeker weet of je regenjas 100% waterdicht is, kan het best zijn dat je daar tijdens een maandenlang verblijf in Australië ook nooit achter gaat komen – tenzij je naar Tasmanië gaat. Ze hebben daar regenbuien waar de Britten nog een puntje aan kunnen zuigen.
Omdat er veel te veel vertellen is, zal ik even een greep doen uit alle activiteiten van die week: we zijn naar een wildlife park geweest, we hebben bergen beklommen en afgedaald, om een groot meer heen gelopen, strandwandelingen gemaakt, watervallen gezien, gezandsurft en kaas geproefd. Voor ingewijden: ja, ik en mijn grote voorliefde voor kaas hebben hier ook aan meegedaan. Laten we zeggen dat degene die naast me stond op de een of andere manier (ik zou natuurlijk niet weten hoe...) buitenproportioneel veel kaas heeft geproefd vergeleken bij de rest. Absolute hoogtepunten van deze week (behalve de bergen, wijsneus.) waren een pinguïnrondleiding in de schemering en een bezoek aan een strand genaamd Bay of Fires, waar grote rotsen variërend van donkergrijs tot vuurrood op het strand lagen, waar we als kinderen zo blij een uur overheen geklauterd hebben. Je moet ergens je energie kwijt.
Goed, naast dat het landschap en het weer op Tasmanië nogal bizar kan zijn, geldt dat net zo goed voor de mensen die je daar vindt. Ik zou een trilogie kunnen schrijven over de ontmoetingen die ik op dit eiland heb gehad, maar wegens beperkte tijd (vooral jullie beperkte tijd, lieve lezers) zal ik me beperken tot deze: er woont een vriendelijk meisje in een hostel in Hobart (hoofdstad van Tasmanië) dat de weg naar God heeft gevonden. Vermoedelijk om zichzelf uit te dagen leest zij op de meest bizarre momenten (vier uur 's nachts) en op de meest bizarre manieren (met haar winterjas aan onder haar deken in een kamer waar de verwarming al uren op maximaal staat) het woord Gods. Omdat geen uitdaging haar te groot is, leeft zij voorts zonder enige indicatie van tijd, hetzij in de vorm van een horloge, hetzij in de vorm van een digitaal apparaat. En zo gebeurde het dat zij eens om drie uur 's nachts wakker werd (van kamergenoten die het nachtleven verkend hadden, zo zou later blijken), dacht dat het tijd was om op te staan en zich dus aankleedde en naar buiten ging, om een half uur later gedesillusioneerd terug te komen.
Gotta love Tassie.
Liefs,
Anne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
