Op naar Melbourne!
Blijf op de hoogte en volg Anne
19 Maart 2013 | Australië, Glenelg
Goed, jullie hadden nog wat van mij tegoed. Want na mijn Sydney-avontuur (welk avontuur? Vorige blog niet gelezen? Mazzelaar! Er staan nu nieuwe foto's bij. Met wodka.) ging ik niet direct terug, maar nam ik een kleine detour...
De laatste woensdagochtend in Sydney heb ik in alle vroegte afscheid genomen van Tom en ben ik voor drie dagen op de bus naar Melbourne gestapt met twaalf anderen. Ik had al meteen een Nederlandse te pakken, Anke, met wie ik gezellig heb gekletst met de rest van de reis. We kregen vrij snel gezelschap van Nelly, een negentienjarige Duitse tophockeyster, en Maike, een Duitse PhD-studente aan Liverpool University. Onze tourguide en chauffeur, Natalie, beschikte over een geweldig gevoel voor humor en een bizar talent voor groepsdynamiek. Er was genoeg ruimte in de bus (er konden 24 mensen in) en er was altijd een stoel vrij naast Natalie, voor als je wat wilde vragen of, zoals ze zelf zei, “Feel free to come sit in the front if you're bored – I'll make you even more bored!”.
De eerste stop was het parlementshuis in Canberra, een slaapstad die toevallig hoofdstad van Australië is geworden, omdat ze niet konden kiezen tussen Sydney of Melbourne. Tijdens het vele rijden werd er gelukkig fijne muziek gedraaid en voorzag Natalie ons van nuttig en minder nuttig commentaar over de omgeving, zoals: “Look, there are cows on the left! And that's about the extent of my farming ability. I can identify cows, sheep and goats.”
De tocht ging richting de Snowy Mountains, waar aan het eind van de zomer (nu dus) helemaal geen sneeuw ligt. Desalniettemin bleek het een prachtig gebied. We hebben donderdag de hoogste berg van Australië beklommen: Mt Kosziusco en zijn toen doorgereden naar het nog prachtigere Lake's Entrance, waar we vrijdagochtend heel erg vroeg de zon hebben zien opkomen op het strand. Daarna zijn we doorgereden naar Wilson's Promontory Conservational Park (ook wel: Wilson's Prom), waar we nog flink wat kangoeroes en emoes gespot hebben en geluncht hebben op Squeeky Beach, waar het zand dermate onder je voeten piept dat je er met gemak de luidruchtigste beachvolleybalwedstrijd ooit zou kunnen spelen.
Vrijdagavond kwamen we aan in Melbourne en heb ik met Anke en Alex (een Zwitser die we de 'fly serial killer' noemden, omdat hij nasty steekvliegen doodsloeg tijdens de lunch) een drankje gedaan. Ik ben redelijk op tijd naar bed gegaan, waardoor ik zaterdag de hele dag had om de stad te verkennen (Queen Vic Market! Awesome!) en 's avonds lekker op een gratis festival (Moomba-festival) kon eten met Anke, Alex en Monique, een Ozzie (uit Brisbane) die op de kamer lag bij Anke en Alex.
Ik lag zelf helaas in een dorm met tien anderen en een beer. Een beer, ja. Een absurd hard snurkende, kale beer, die hele regenwouden omver zaagde in zijn slaap. Een Franse jongen vergeleek het geluid dat de beer produceerde met een stoomwals en ik moet zeggen dat hij er niet ver naast zat. Hoe dan ook, er was dus een hoop mis bij deze beer – behalve zijn nachtrust dan, want daar ging het volgens mij prima mee. Mijn nachtrust ging helaas verloren in dit oerwoud van geluid en dat maakte dat mijn laatste dag in Melbourne een beetje katerig aanvoelde: slaperig, hongeraanvallen, misselijkheid en hoofdpijn.
Desalniettemin ben ik zondagochtend nog naar het immigratiemuseum geweest en daarna naar de Birdman Races (onderdeel van het Moomba-festival). Dit is een gestoorde traditie in Melbourne, waarbij mensen vleugelconstructies maken en van een platform af springen om zover mogelijk over de Yarra (rivier die door Melbourne loopt) te vliegen. Anders gezegd: om zo mooi mogelijk in het water te storten. Na een legendarische Batman en een 'propellorvliegtuigje' die beide niet verder kwamen dan vijf meter, was het de beurt aan een pinguïn. Ingewijden weten uiteraard dat ik een zwak heb voor pinguïnpakken, dus ik besloot in ieder geval deze nog af te kijken, voordat ik het voor gezien hield. Ook de pinguïn ging schitterend het water in gelukkig (4.5 meter). Daarna ben ik bij Kate (vriendin van beachvolleybal) wezen kijken op South Melbourne Beach, waar ze een beachvolleybaltoernooi speelde, heb ik met haar en haar beste vriendin wat gedronken en hebben ze mij op de taxi naar het vliegveld gezet.
Zondagavond ben ik uitgeput thuisgekomen en geprobeerd alles uit te pakken, maar al vrij snel opgegeven en in bed gaan liggen. Maandag was dus, zoals gezegd, een feestdag en heeft Kate me een dagje meegenomen naar Victor Harbour en omgeving, ongeveer een uurtje rijden van Adelaide. Helaas had de complete bevolking van Adelaide hetzelfde idee, dus was het voor Australische begrippen erg druk op het strand van Port Elliot. Gelukkig betekent dat nog steeds dat er ruimte genoeg is en je niet om de drie meter struikelt over een Duitser, zoals in Nederland. We hebben nog een mooie wandeling gemaakt om Granite Island, waar ze – niet geheel verrassend – heel veel blokken graniet hebben liggen. En met die constatering heb ik twee volle reisweken afgesloten. Foto's van dit gedeelte van mijn trip houden jullie - as always - helaas nog van me tegoed.
Deze weken staan in het teken van onderzoek en lekker genieten van het weer buiten zo lang het nog kan (strand, beachvolleybal, hardlopen, zwemmen, dat soort vervelende bezigheden). Over dat onderzoek gesproken: ja, ik ben eraan bezig. Nee, het boeit jullie écht niet wat ik precies uitvoer. Joe!
Liefs,
Anne
P.S. Schrijf je vooral in voor mijn mailinglijst, vind ik leuk! :-) Of laat een bericht achter. (Het liefst niet met alleen maar geslachtsdelen erin, Marjan.)
De laatste woensdagochtend in Sydney heb ik in alle vroegte afscheid genomen van Tom en ben ik voor drie dagen op de bus naar Melbourne gestapt met twaalf anderen. Ik had al meteen een Nederlandse te pakken, Anke, met wie ik gezellig heb gekletst met de rest van de reis. We kregen vrij snel gezelschap van Nelly, een negentienjarige Duitse tophockeyster, en Maike, een Duitse PhD-studente aan Liverpool University. Onze tourguide en chauffeur, Natalie, beschikte over een geweldig gevoel voor humor en een bizar talent voor groepsdynamiek. Er was genoeg ruimte in de bus (er konden 24 mensen in) en er was altijd een stoel vrij naast Natalie, voor als je wat wilde vragen of, zoals ze zelf zei, “Feel free to come sit in the front if you're bored – I'll make you even more bored!”.
De eerste stop was het parlementshuis in Canberra, een slaapstad die toevallig hoofdstad van Australië is geworden, omdat ze niet konden kiezen tussen Sydney of Melbourne. Tijdens het vele rijden werd er gelukkig fijne muziek gedraaid en voorzag Natalie ons van nuttig en minder nuttig commentaar over de omgeving, zoals: “Look, there are cows on the left! And that's about the extent of my farming ability. I can identify cows, sheep and goats.”
De tocht ging richting de Snowy Mountains, waar aan het eind van de zomer (nu dus) helemaal geen sneeuw ligt. Desalniettemin bleek het een prachtig gebied. We hebben donderdag de hoogste berg van Australië beklommen: Mt Kosziusco en zijn toen doorgereden naar het nog prachtigere Lake's Entrance, waar we vrijdagochtend heel erg vroeg de zon hebben zien opkomen op het strand. Daarna zijn we doorgereden naar Wilson's Promontory Conservational Park (ook wel: Wilson's Prom), waar we nog flink wat kangoeroes en emoes gespot hebben en geluncht hebben op Squeeky Beach, waar het zand dermate onder je voeten piept dat je er met gemak de luidruchtigste beachvolleybalwedstrijd ooit zou kunnen spelen.
Vrijdagavond kwamen we aan in Melbourne en heb ik met Anke en Alex (een Zwitser die we de 'fly serial killer' noemden, omdat hij nasty steekvliegen doodsloeg tijdens de lunch) een drankje gedaan. Ik ben redelijk op tijd naar bed gegaan, waardoor ik zaterdag de hele dag had om de stad te verkennen (Queen Vic Market! Awesome!) en 's avonds lekker op een gratis festival (Moomba-festival) kon eten met Anke, Alex en Monique, een Ozzie (uit Brisbane) die op de kamer lag bij Anke en Alex.
Ik lag zelf helaas in een dorm met tien anderen en een beer. Een beer, ja. Een absurd hard snurkende, kale beer, die hele regenwouden omver zaagde in zijn slaap. Een Franse jongen vergeleek het geluid dat de beer produceerde met een stoomwals en ik moet zeggen dat hij er niet ver naast zat. Hoe dan ook, er was dus een hoop mis bij deze beer – behalve zijn nachtrust dan, want daar ging het volgens mij prima mee. Mijn nachtrust ging helaas verloren in dit oerwoud van geluid en dat maakte dat mijn laatste dag in Melbourne een beetje katerig aanvoelde: slaperig, hongeraanvallen, misselijkheid en hoofdpijn.
Desalniettemin ben ik zondagochtend nog naar het immigratiemuseum geweest en daarna naar de Birdman Races (onderdeel van het Moomba-festival). Dit is een gestoorde traditie in Melbourne, waarbij mensen vleugelconstructies maken en van een platform af springen om zover mogelijk over de Yarra (rivier die door Melbourne loopt) te vliegen. Anders gezegd: om zo mooi mogelijk in het water te storten. Na een legendarische Batman en een 'propellorvliegtuigje' die beide niet verder kwamen dan vijf meter, was het de beurt aan een pinguïn. Ingewijden weten uiteraard dat ik een zwak heb voor pinguïnpakken, dus ik besloot in ieder geval deze nog af te kijken, voordat ik het voor gezien hield. Ook de pinguïn ging schitterend het water in gelukkig (4.5 meter). Daarna ben ik bij Kate (vriendin van beachvolleybal) wezen kijken op South Melbourne Beach, waar ze een beachvolleybaltoernooi speelde, heb ik met haar en haar beste vriendin wat gedronken en hebben ze mij op de taxi naar het vliegveld gezet.
Zondagavond ben ik uitgeput thuisgekomen en geprobeerd alles uit te pakken, maar al vrij snel opgegeven en in bed gaan liggen. Maandag was dus, zoals gezegd, een feestdag en heeft Kate me een dagje meegenomen naar Victor Harbour en omgeving, ongeveer een uurtje rijden van Adelaide. Helaas had de complete bevolking van Adelaide hetzelfde idee, dus was het voor Australische begrippen erg druk op het strand van Port Elliot. Gelukkig betekent dat nog steeds dat er ruimte genoeg is en je niet om de drie meter struikelt over een Duitser, zoals in Nederland. We hebben nog een mooie wandeling gemaakt om Granite Island, waar ze – niet geheel verrassend – heel veel blokken graniet hebben liggen. En met die constatering heb ik twee volle reisweken afgesloten. Foto's van dit gedeelte van mijn trip houden jullie - as always - helaas nog van me tegoed.
Deze weken staan in het teken van onderzoek en lekker genieten van het weer buiten zo lang het nog kan (strand, beachvolleybal, hardlopen, zwemmen, dat soort vervelende bezigheden). Over dat onderzoek gesproken: ja, ik ben eraan bezig. Nee, het boeit jullie écht niet wat ik precies uitvoer. Joe!
Liefs,
Anne
P.S. Schrijf je vooral in voor mijn mailinglijst, vind ik leuk! :-) Of laat een bericht achter. (Het liefst niet met alleen maar geslachtsdelen erin, Marjan.)
-
19 Maart 2013 - 14:54
Lotte:
Squeeky Beach, the must see (of hear) voor elke beachvolleyballer?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
