Sydney: stad vol hysterische homo's
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
12 Maart 2013 | Australië, Glenelg
Na twee weken hard werken aan mijn onderzoek was het tijd voor een korte onderbreking: het Mardi Gras Festival in Sydney. Tom (jawel, dé Tom Haines, hoofdredacteur van Expreszo) zou er speciaal voor overkomen uit Nederland en we zouden samen anderhalve week eens even flink homo zijn in Sydney. Nou, en homo waren we. Gelukkig waren we niet bepaald de enige.
Zaterdag 23 februari vlogen we beiden richting Sydney, waar het helaas stormde op dat moment (ondanks de 22 graden). Na onze reünie besloten we direct een hapje te gaan eten bij een shabby uitziende Thaise tent, die Tom eerder die dag had gezien bij een ontdekkingstocht rond de stad: de Thai me up. Nou, echt, je kon me wegdragen. Geniale naam. We hebben nog meerdere malen daar gegeten tijdens ons verblijf, omdat het eten erg goed was en voor plaatselijke begrippen goed betaalbaar.
We zijn anderhalve week lang bijna iedere dag uitgeweest... eh, ik bedoel, we hebben de plaatselijke homoscene intensief verkend en bestudeerd. Onze lievelingsclub werd de Stonewall, een gemixte club met wat prominente drag queens en drie verdiepingen met verschillende muziekstijlen. De meeste LHBT-uitgaansplekken in Sydney zijn ofwel hoofdzakelijk voor mannen ofwel hoofdzakelijk voor vrouwen. Het mannenuitgaanscentrum ligt middenin het centrum, rondom Oxford Street (waar ook de Stonewall zich bevond), het vrouwencentrum ligt buiten het centrum, in een arty wijkje genaamd Newtown. Overdag beviel Newtown ons erg goed, maar uitgaan was toch het leukst in Oxford Street.
Aan Oxford Street lag tevens ons favoriete koffietentje met wi-fi, waar we menig artikel in elkaar hebben gedraaid. Want aan Expreszo gewerkt werd er zeker. Zo was er woensdag het interview met Kiyomi McCloskey (Om met Tom te spreken: “Kyoto? Kiyomo? Nee?”) en Lauren Russell, twee sterren uit het derde seizoen van The Real L word. Zij hadden een passende locatie gekozen: het dakterras van het Vibe Hotel aan Rushcutter's Bay. De twee bleken 'in het echt' (nog) veel gaver dan in de serie, dus dat viel allemaal niet tegen.
Verder hebben we ter plekke nog wat (korte) interviewtjes geregeld met een Australische homo-auteur, studenten van het Queer Collective van de UNSW (University of New South Wales), de regisseur van één van de films van het Mardi Gras Film Festival en de directrice van datzelfde filmfestival. Kortom: de term “working holiday” was hier wel op z'n plaats. Van dat filmfestival hebben we overigens een aantal films meegepakt, waarvan de laatste zelfs gratis, dankzij succesvol netwerken op een borrel na één van de films. (Dankzij deze borrel ontmoette Tom ook Dean en Deans vriend. Voor wie niet snapt waarom dit een tranentrekkend grappige woordgrap is: spreek het eens hardop uit.) De films waren niet allemaal onze smaak, maar degene die we verreweg het tofst vonden, was Gayby, een film over een homoman en zijn beste (hetero)vriendin, die samen een baby proberen te verwekken. Of je nou homo bent of niet, die film moet je zien. Hij is hilarisch. Absoluut hoogtepunt was trouwens de parade op de tweede zaterdag. We hadden gelukkig perskaarten, dus we stonden lekker in een ruim vak met perfect zicht op alle floats die langskwamen.
Een ander hoogtepunt van mijn verblijf in Sydney was mijn skydive. Het was de treinreis van ruim twee uur heen en twee uur terug meer dan waard! En omdat foto's meer vertellen dan duizend woorden in dit geval, heb ik wat foto's bijgevoegd. Graag gedaan, graag gedaan. Ook zijn we op de laatste dag nog met de ferry naar Manly Beach gegaan, waar ik heb gebeachvolleybald met Michal, die ik kende van de trainingskampen in Glenelg. Na die laatste dag is Tom naar Korea gevlogen en ben ik met een bustour naar Melbourne gegaan, waarover in een volgende blog meer!
Overigens, zoals jullie weten, heb ik heden ten dage geen smartphone, maar een schitterend apparaatje dat absoluut niets kan behalve bellen en sms'en – hoewel het me niet zou verbazen als er snake op staat. Anders gezegd: ik heb uiteraard geen fototoestel meegenomen (want wie heeft een fototoestel nodig als je een smartphone hebt?) en beschik nu niet over iets om foto's mee te maken, behalve mijn iPad, die ik in Adelaide had gelaten. Dat heeft als leuke voordeel dat mensen heel veel medelijden met je hebben en je direct aanbieden om je op de foto te zetten met allerhande objecten in de buurt (het Parlementshuis in Canberra, het uitzicht over een mooie baai, een dikke Duitse vrouw). Dat heeft als nadeel dat je deze foto's versnipperd krijgt (want: afkomstig van verschillende mensen), maarrrr Johan Cruijf zou Johan Cruijf niet zijn zonder bijpassend voordeel: nu kunnen jullie verrast worden door plotseling toegevoegde foto's bij oude verslagen. Mensen, wat een traktatie.
Liefs,
Anne
Zaterdag 23 februari vlogen we beiden richting Sydney, waar het helaas stormde op dat moment (ondanks de 22 graden). Na onze reünie besloten we direct een hapje te gaan eten bij een shabby uitziende Thaise tent, die Tom eerder die dag had gezien bij een ontdekkingstocht rond de stad: de Thai me up. Nou, echt, je kon me wegdragen. Geniale naam. We hebben nog meerdere malen daar gegeten tijdens ons verblijf, omdat het eten erg goed was en voor plaatselijke begrippen goed betaalbaar.
We zijn anderhalve week lang bijna iedere dag uitgeweest... eh, ik bedoel, we hebben de plaatselijke homoscene intensief verkend en bestudeerd. Onze lievelingsclub werd de Stonewall, een gemixte club met wat prominente drag queens en drie verdiepingen met verschillende muziekstijlen. De meeste LHBT-uitgaansplekken in Sydney zijn ofwel hoofdzakelijk voor mannen ofwel hoofdzakelijk voor vrouwen. Het mannenuitgaanscentrum ligt middenin het centrum, rondom Oxford Street (waar ook de Stonewall zich bevond), het vrouwencentrum ligt buiten het centrum, in een arty wijkje genaamd Newtown. Overdag beviel Newtown ons erg goed, maar uitgaan was toch het leukst in Oxford Street.
Aan Oxford Street lag tevens ons favoriete koffietentje met wi-fi, waar we menig artikel in elkaar hebben gedraaid. Want aan Expreszo gewerkt werd er zeker. Zo was er woensdag het interview met Kiyomi McCloskey (Om met Tom te spreken: “Kyoto? Kiyomo? Nee?”) en Lauren Russell, twee sterren uit het derde seizoen van The Real L word. Zij hadden een passende locatie gekozen: het dakterras van het Vibe Hotel aan Rushcutter's Bay. De twee bleken 'in het echt' (nog) veel gaver dan in de serie, dus dat viel allemaal niet tegen.
Verder hebben we ter plekke nog wat (korte) interviewtjes geregeld met een Australische homo-auteur, studenten van het Queer Collective van de UNSW (University of New South Wales), de regisseur van één van de films van het Mardi Gras Film Festival en de directrice van datzelfde filmfestival. Kortom: de term “working holiday” was hier wel op z'n plaats. Van dat filmfestival hebben we overigens een aantal films meegepakt, waarvan de laatste zelfs gratis, dankzij succesvol netwerken op een borrel na één van de films. (Dankzij deze borrel ontmoette Tom ook Dean en Deans vriend. Voor wie niet snapt waarom dit een tranentrekkend grappige woordgrap is: spreek het eens hardop uit.) De films waren niet allemaal onze smaak, maar degene die we verreweg het tofst vonden, was Gayby, een film over een homoman en zijn beste (hetero)vriendin, die samen een baby proberen te verwekken. Of je nou homo bent of niet, die film moet je zien. Hij is hilarisch. Absoluut hoogtepunt was trouwens de parade op de tweede zaterdag. We hadden gelukkig perskaarten, dus we stonden lekker in een ruim vak met perfect zicht op alle floats die langskwamen.
Een ander hoogtepunt van mijn verblijf in Sydney was mijn skydive. Het was de treinreis van ruim twee uur heen en twee uur terug meer dan waard! En omdat foto's meer vertellen dan duizend woorden in dit geval, heb ik wat foto's bijgevoegd. Graag gedaan, graag gedaan. Ook zijn we op de laatste dag nog met de ferry naar Manly Beach gegaan, waar ik heb gebeachvolleybald met Michal, die ik kende van de trainingskampen in Glenelg. Na die laatste dag is Tom naar Korea gevlogen en ben ik met een bustour naar Melbourne gegaan, waarover in een volgende blog meer!
Overigens, zoals jullie weten, heb ik heden ten dage geen smartphone, maar een schitterend apparaatje dat absoluut niets kan behalve bellen en sms'en – hoewel het me niet zou verbazen als er snake op staat. Anders gezegd: ik heb uiteraard geen fototoestel meegenomen (want wie heeft een fototoestel nodig als je een smartphone hebt?) en beschik nu niet over iets om foto's mee te maken, behalve mijn iPad, die ik in Adelaide had gelaten. Dat heeft als leuke voordeel dat mensen heel veel medelijden met je hebben en je direct aanbieden om je op de foto te zetten met allerhande objecten in de buurt (het Parlementshuis in Canberra, het uitzicht over een mooie baai, een dikke Duitse vrouw). Dat heeft als nadeel dat je deze foto's versnipperd krijgt (want: afkomstig van verschillende mensen), maarrrr Johan Cruijf zou Johan Cruijf niet zijn zonder bijpassend voordeel: nu kunnen jullie verrast worden door plotseling toegevoegde foto's bij oude verslagen. Mensen, wat een traktatie.
Liefs,
Anne
-
12 Maart 2013 - 07:17
Piemel :
Piemel!!! :) -
12 Maart 2013 - 09:46
Fleur:
Anne!! Wat een stoer wijf ben je ook, wauw. Ik loop hem hier al te shaken en ik zit op een bureaustoel, niet in een vliegtuig. Voor de rest ben ik wél een beetje jaloers, haha. Klinkt echt geweldig daar. :) (niet op de laatste plaats omdat je DE, DÉ Tom Haines over de vloer hebt gehad, natuurlijk.
Die foto met de dikke duitse vrouw heb ik van je tegoed!
Saaiekantoormutsgroetjes (heb overduidelijk een complex nu),
Fleur. :)
-
19 Maart 2013 - 15:32
Karin:
Ik wil een rainbow crossing voor mijn huis!!! -
30 Maart 2013 - 10:05
Karin:
NRC 29 maart, column Margriet Oostveen
Tolerantiezebra
In Sydney wordt op het moment geruzied over een regenboogzebrapad dat tolerantie moest uitstralen. De bestuurder die over de wegen en havens van New South Wales gaat, en luistert naar de in dit verband voortreffelijke naam Duncan Gay, wil het regenboogzebrapad van de stad na de afgesproken proeftijd van een maand verwijderen. Te veel toeristen gaan er volgens hem op liggen om geinige foto’s van elkaar te nemen. En ofschoon er geen ongelukken zijn gebeurd, meent Duncan Gay dat dit ‘onveilige situaties’ kan opleveren. De burgemeester van Sydney wil het zebrapad houden: het schilderen van die regenboogkleuren kost omgerekend een kleine 90.000 euro, en ze weer verwijderen komt neer op ruim 24.000 euro. Intussen hebben ruim 12.000 mensen een petitie getekend, stoken politici protestanten op om Duncan Gay plat te bellen, en beschuldigt men elkaar impliciet van homohaat: wie niet vóór is, discrimineert.
Nu heeft de gemeente Utrecht besloten eveneens een regenboogzebrapad aan te leggen. Omdat zebrapaden nu eenmaal wettelijk wit moeten zijn, wordt het een „symbolisch” zebrapad. Veilig Verkeer Nederland vindt dat gevaarlijk verwarrend. Het „statement” komt bovendien op één van de drukste kruispunten in de stad te liggen, tegenover de Bijenkorf, waar het nu al een kunst is heelhuids naar de overkant te komen.
Een ideetje van GroenLinks. GroenLinks Utrecht liet zo’n hippe ‘Abbey Road-foto’ maken, naar die Beatles-platenhoes op dat Londense zebrapad. Ze verkochten het plan ook behendig: Utrecht kan deze zomer tijdens een homofestival met wat gekleurde strepen laten zien hoe ‘homovriendelijk’ de stad is. Dat het college van burgemeester en wethouders zo gemakkelijk instemde, houdt uiteraard geen enkel verband met een bungelende burgemeester die niet kon voorkomen dat een homostel de Utrechtse vinexwijk werd uitgetreiterd.
Ik zal wel weer „cynisch” zijn, om in GroenLinks-termen te blijven, maar ik heb er wat moeite mee om symbolisch aan kostbare citymarketing te doen, nu ik weet dat we homo’s in Nederlandse asielzoekerscentra intussen gewoon stilletjes alle mogelijke stereotiepe, vernederende vragen laten beantwoorden. Philip Tijsma van COC Nederland somde aan de telefoon desgevraagd de voorbeelden op van antwoorden waarmee asielzoekende homo’s volgens hun advocaten hun seksuele geaardheid aan de IND moeten bewijzen: een Senegalees die „nog maar net uit de kast was” moest namen kunnen noemen van bekende homoseksuele Nederlanders. Een man die uit een piepklein dorp op het Nigeriaanse platteland kwam werd geacht internationale homosymbolen, zoals de regenboog, te kennen. En veel asielzoekers wordt gevraagd seksuele handelingen in detail te beschrijven. Een vreemdelingenadvocaat die me benaderde, kent een asielzoeker die zelfs een homemade video liet zien – en nog werd afgewezen.
Geen regenboogzebrapad in Nederland zal dát zichtbaar willen maken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
